Oznaczenia przynależności państwowej (dalej: insygnia) na samolotach rosyjskich sił powietrznych zaczęto stosować od samego ich powstania, czyli od 1912 roku, kiedy to powstała Flota Powietrzna Jego Cesarskiej Wysokości (ang. Emperor's Military Air Fleet). Na używanych przez nią maszynach, na kadłubach i skrzydłach stosowano najczęściej jednolity roundelle (ang. rondel) złożony z trzech ściśle do siebie przylegających okręgów o barwach białej, niebieskiej i czerwonej, z których okręgiem o największej średnicy był czerwony. Warto dodać, że największa powierzchnię w takim roundelle zajmował kolor biały. Z kolei jako oznaczenie stateczników pionowych (ang. fin flash) stosowano najczęściej stylizowaną flagę Imperium Rosyjskiego w kolorach takich samych jak roundelle o barwach (patrząc od góry): białej, czerwonej i niebieskiej. Takie oznaczenia stosowano do 1917 roku i częściowo w okresie wojny domowej (1917-1922). Swoistym sukcesorem sił powietrznych imperialnej Rosji były sowieckie siły powietrze (ros. Voyenno-Vozdushnye Sily), które sformowano już w 1918 roku. W ich przypadku jako insygnia maszyn stosowano czerwoną, pięcioramienną, gwiazdę, którą wykorzystywano zarówno do oznaczenia skrzydeł i kadłubów maszyn, ale też jako oznaczenie stateczników pionowych (ang. fin flash). W okresie międzywojennym oraz w czasie II wojny światowej stosowano najczęściej jednolitą czerwoną gwiazdę albo czerwoną gwiazdę w białej albo złotej obwódce. Po 1945 roku, właściwie do chwili obecnej, stosuje się przede wszystkim wspomnianą gwiazdę w białej obwódce. Warto dodać, że od 2010 roku teoretycznie, oficjalnym insygnium statków powietrznych Federacji Rosyjskiej jest czerwona gwiazda z obwódkami białą i niebieską, a zatem nawiązującą kolorystkę do rosyjskiej flagi narodowej.
Polskie siły powietrzne zaczęły stosować biało-czerwoną szachownicę jako swój znak rozpoznawczy już od końca 1918 roku. W pierwszych dniach odzyskiwania niepodległości jako znaki rozpoznawcze stosowano np. tarczę herbową w barwach biało-czerwonych czy też skierowany ku dołowi (z czerwonym polem po prawej) sztandar polski. Warto dodać, że biało-czerwona szachownica była początkowo osobistym godłem pilota Stefana Steca, które to godło na jego samolocie zauważył ppłk. Hipolit Łossowski i rekomendował Sztabowi Generalnemu jako znak przynależności państwowej. Od 1 grudnia 1918 r. owa szachowania stała się oficjalnym znakiem rozpoznawczym polskiego lotnictwa. W latach 1918-1921 stosowano stosunkowo prostą szachownicę o dwóch polach białych i dwóch czerwonych bez obwoluty. W 1921 r. do pól białych dodano czerwone obwoluty, a do czerwonych pól – obwoluty białe. Co ciekawe ten znak rozpoznawczy przetrwał aż do 1993 roku, kiedy to zmieniono jedynie kolejność pól w szachownicy zachowując ogólny układ znaku. Warto dodać, że po klęsce kampanii wrześniowej polscy lotnicy nadal stosowali biało-czerwoną szachownicę dla podkreślenia przynależności państwowej swych samolotów. W przypadku maszyn wykorzystywanych we Francji w latach 1939-1940 szachownice malowano w środkowej części kadłuba samolotu, natomiast w Wielkiej Brytanii (1940-1945) szachownica była znacznie mniejsza i malowana w nosie maszyny.