First to Fight PL069 Polska armata przeciwpancerna 37mm z obsługą Ułanów

Bofors wz.36 (pełna nazwa: armatka 37 mm wz. 36 albo 37 mm Bofors L/45/M) to polska armata przeciwpancerna kal. 36 mm, produkowana na szwedzkiej licencji z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Masa własna broni wynosiła 930 kilogramów, przy długości lufy rzędu 166,5 centymetra. Przy dobrze wyszkolonej załodze szybkostrzelność armaty dochodziła do 10 strzałów na minutę. Maksymalna donośność dochodziła do ok. 7000 metrów. Armata Bofors wz.36 została przyjęta na uzbrojenie Wojska Polskiego w 1936 roku jako podstawowa bron przeciwpancerna pododdziałów piechoty i kawalerii. Broń cechowała się wieloma zaletami. Przede wszystkimi była niewielkich rozmiarów co wydatnie ułatwiało jej transport oraz maskowanie w warunkach polowych. Był też stosunkowo lekka. Mogła też z dystansu 100 metrów przebić pancerz o grubości do 40 mm, co w warunkach kampanii wrześniowej 1939 roku okazało się wynikiem co najmniej dobrym. W okresie międzywojennym armata Bofors wz.36 cieszyła się bardzo dobrą opinią w Wojsku Polskim, a jej dokonania w kampanii wrześniowej także potwierdziły jej wysoką skuteczność.

Historia stosowania jednostek ułańskich w wojsku polskim sięga czasów wojen napoleońskich (1799-1815) oraz doby Królestwa Kongresowego (1815-1831). W owym czasie ułani byli postrzegani jako teoretycznie lekka jednostka kawaleryjska, która jednak ze względu na świetne wyszkolenie oraz posiadanie na wyposażeniu lancy mogła też z powodzeniem przeprowadzić szarżę na polu bitwy. Wraz z narodzinami niepodległej, II Rzeczypospolitej powstały także w wojsku polskim jednostki ułańskie odwołujące się pośrednio do XIX-wiecznych tradycji. Jednostki tego typu odegrały sporą rolę w czasie wojny z bolszewicką nawałą lat 1919-1921, zwłaszcza w bitwie pod Komarowem z 1920 roku. W okresie 1921-1939 pułki ułańskie były postrzegane jako jedne z najlepszych w Wojsku Polskim – czasami można się wręcz spotkać z określeniem „elitarne”. Tuż przed wybuchem II wojny światowej (w 1937 r.) nastąpiła reorganizacja polskiej kawalerii, w tym pułków ułańskich, w ramach której powstały brygady kawalerii złożone z 3 lub 4 pułków i w takiej strukturze przystąpiły one do wojny z 1939 roku. Przed wybuchem wojny w Polsce funkcjonowało 27 pułków ułanów, które najczęściej bardzo dobrze spisały się w toku kampanii wrześniowej. Warto dodać, że były to jednostki dobrze wyszkolone, o nierzadko wysokim lub bardzo wysokim morale, które w 1939 roku wykorzystywały konie przede wszystkim do przemarszów, a bój prowadziły jako jednostki spieszone, z wykorzystaniem broni strzeleckiej czy przeciwpancernej. Między bajki można włożyć twierdzenie, że polscy ułani szarżowali z szablami na czołgi – jest to nic innego jak wymysł niemieckiej i włoskiej propagandy. Jednym z lepszych przykładów skutecznego użycia ułanów w kampanii wrześniowej jest chociażby bitwa pod Krojantami. Dwa pułki ułanów wchodziły także w skład Wołyńskiej Brygady Kawalerii, która walczyła pod Mokrą.

Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?